Η ενσωμάτωση λειτουργικών ομάδων περιλαμβάνει μεθόδους όπως οξείδωση (π.χ. οξείδωση υπεροξειδίου ή οξείδωση όζοντος), αμίνωση,   περιέχων άζωτον , αλογόνωση (π.χ., φθορίωση) και τα παρόμοια. Αυτή η υποκατηγορία έχει το μειονέκτημα ότι το αποτέλεσμα που αποκτήθηκε από το   επιφανειακή επεξεργασία   (δηλ., διαβρεξιμότητα) είναι ασταθής και εκφυλίζεται με την πάροδο του χρόνου, οδηγώντας σε βραχύ   διάρκεια ζωής   της επεξεργασμένης επιφάνειας και της αστάθειας της αποθήκευσης. Η έλλειψη σταθερότητας της επεξεργασμένης επιφάνειας είναι σοβαρό πρόβλημα, ιδίως για το   βιοπολυμερή   χρησιμοποιείται για (σε   vivo), καθώς μπορεί να οδηγήσει σε ανεπιθύμητα χαρακτηριστικά όπως αλλοίωση των ιδιοτήτων του υποστρώματος και / ή τροποποιημένο προφίλ αποικοδόμησης και συνεπώς πιθανά απρόβλεπτα αποτελέσματα και / ή ανεπιθύμητες παρενέργειες. Από την άλλη πλευρά, η μεταμόσχευση λειτουργικών   μονομερή   ή πολυμερών επάνω στις επιφάνειες είναι μια πιο σταθερή / μόνιμη εναλλακτική λύση (βλ   8.3.3 ).

Κοινές τεχνικές που χρησιμοποιούνται για την ενσωμάτωση λειτουργικών ομάδων στην επιφάνεια του a   βιοπολυμερές   περιλαμβάνω   επεξεργασία φλόγας , ακτινοβολία,   θεραπεία με κορώνα και   πλάσμα αίματος , η οποία μπορεί να αυξήσει την επιφανειακή ενέργεια ενός βιοπολυμερούς. Η επεξεργασία με φλόγα είναι μάλλον ξεπερασμένη   τεχνική επιφανειακής επεξεργασίας.